Tο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων έχει και όρια ...Ποιοί το φωνάζουν...

 

Αφορμή για το σημερινό άρθρο ήταν το δημοσίευμα του staratalogia  με τίτλο ΥΦΕΘΑ για δασοπερίπολα: Χιλιάδες στελέχη ΕΔ όπου κληθούν θα επέμβουν (BINTEO) που αφορούσε την   τελευταία συνέντευξη του Υφυπουργού Άμυνας κ Κεφαλογιάννη .

 Ομολογούμε ότι με έκπληξη είδαμε τις δηλώσεις του που προαναγγέλλουν νέα σοβαρότερη  εμπλοκή για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων  στην πολιτική προστασία όταν το ίδιο αυτό προσωπικό  λειτουργεί ήδη στα κόκκινα για να αποδώσει στην αποστολή του  που είναι η άμυνα της χώρας και όχι να καλύπτει συνεχώς τα κενά του κρατικού μηχανισμού σαν η εύκολη και σίγουρα φτηνή λύση.

Στον ΠΟΛΙΤΗ ΟΠΛΙΤΗ έχουμε δημοσιεύσει πολλές επιστολές Ενώσεων Στρατιωτικών  για το θέμα και καλέσαμε την πολιτική ηγεσία που λαμβάνει  και τις τελικές αποφάσεις να τους ακούσει. Έως και σήμερα μάλλον το αντίθετο γίνεται.

Ξεχωρίζουμε μια επιστολή της Ενωσης Στρατιωτικών Ιωαννίνων  που ταιριάζει γάντι με το σημερινό θέμα που δημοσιεύσαμε με τίτλο   Είναι οι Έλληνες Στρατιωτικοί πανάκεια δια πάσαν νόσον του κράτους ; Ποιοι Στρατιωτικοί το λένε ..... που τα γράφουν έξω απο τα δόντια  για την εμπλοκή του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων  σε ότι δυσκολεύει να καλύψει ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός...

 Ας βάλουμε όμως εδώ ξανά τα λόγια τους μήπως και μας ακούσουν στο Υπουργείο τους...

Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες στρατιωτικοί καλούνται με διάφορα προσχήματα να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν στον κρατικό μηχανισμό όπως στο μεταναστευτικό, την πανδημία, το ΕΚΑΒ καθώς και σε πολλές ακόμα αποστολές που σαφώς δεν εμπίπτουν στα καθήκοντά τους, δυσχεραίνοντας την ήδη επιβαρυμένη υπηρεσιακή τους καθημερινότητα. Η συμμετοχή τους, όμως, στην πρόληψη κατά των πυρκαγιών και μάλιστα με διαρκώς αυξανόμενο ρόλο, όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα διότι αφορά το επαγγελματικό πεδίο ενός άλλου κλάδου, αλλά καταστρατηγεί ακόμα και θεμελιώδη δικαιώματα σε επαγγελματικό ή προσωπικό / οικογενειακό επίπεδο. 

 Η Ένωση μας, διερωτάται πότε θα σταματήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και το στρατιωτικό προσωπικό τους να αποτελούν πανάκεια δια πάσαν νόσον; Κανένας δεν αρνείται ότι και οι Στρατιωτικοί οφείλουν να συμμετέχουν σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο μέτρο που τους αναλογεί και υπό συνθήκες που διασφαλίζουν την υγεία και την ασφάλειά τους, όμως από πότε οι περιπολίες δασοπροστασίας χαρακτηρίστηκαν «έκτακτη ανάγκη»;

Σαν επίλογο του άρθρου μας βάζουμε τα ερωτήματα που θέτουν  στην επιστολή τους,  για το εξαντλητικό και πάνω απο τα όρια ,ωράριο εργασίας τους   οι Στρατιωτικοί της Ενωσης Καστοριάς  και ας ελπίσουμε η ηγεσία να κάνει επιτέλους  τα  ωραία λόγια  για μέριμνα στο προσωπικό της  και πράξη στο σοβαρό αυτό θέμα ...Εδώ θα είμαστε στον ΠΟΛΙΤΗ ΟΠΛΙΤΗ να το αναδείξουμε.

Διερωτόμαστε δε, ποιο ακριβώς είναι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της ανωτέρω τακτικής;

 

              α.   Μήπως, να εξωθηθούν τα όρια αντοχής του στρατιωτικού προσωπικού στα όρια του ατυχήματος;

 

              β.   Μήπως να διαπιστωθούν τα όρια των ψυχικών ανοχών του προσωπικού;

 

              γ.   Μήπως να εντοπιστεί το ακριβές όριο, μετά το οποίο θα είναι γεγονός η επέκταση της επιδημίας των παραιτήσεων και στον ΣΞ;

 

              δ.   Πότε θα αντιληφθεί η Υπηρεσία ότι το προσωπικό εδώ και μήνες φωνάζει δικαίως, «όχι άλλη μέριμνα»;

Όλη η επιστολή της Ενωσης Στρατιωτικών Καστοριάς ΕΔΩ