Μαμά έρχομαι φωνάζουν 57 Ψυχές ...Ένα συγκλονιστικό βίντεο γροθιά στο στομάχι που πρέπει να δούν όλοι οι Ελληνες ...Για τα παιδιά μας .....

 Σήμερα στον ΠΟΛΙΤΗ ΟΠΛΙΤΗ  σε ένδειξη τιμήςκαι μνήμης   στα 57 θύματα του δυστυχήματος που συγκλόνισε όλη την Χώρα   πριν 1 χρόνο, διαλέξαμε να σας παρουσιάσουμε το συγκλονιστικό οδοιπορικό της Ανθής Βούλγαρη που προβλήθηκε χθές στο MEGA .

το MEGA τιμά τη μνήμη των 57 νέων που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδοξα, με το ντοκιμαντέρ #ΜαμάΈρχομαι. Μια φράση που ηχεί ακόμα στα αυτιά των ανθρώπων που άφησαν πίσω. Η Ανθή Βούλγαρη, μετά από πολύμηνη έρευνα, κάνει ένα οδοιπορικό στις πόλεις όπου ζούσαν οι επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας, καταγράφει τις μαρτυρίες των επιζώντων καθώς και τις αφηγήσεις των οικογενειών των θυμάτων, και παρακολουθεί την πορεία των ερευνών για την απονομή δικαιοσύνης. Ημέρα μνήμης για τα Τέμπη. Ένας χρόνος από την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία που σημάδεψε τη χώρα μας. Θρήνος και οδύνη. Αναπάντητα «γιατί;». O γολγοθάς των συγγενών και ο αγώνας τους για δικαίωση. Η δημοσιογράφος δίνει βήμα στους συγγενείς, τους διασώστες, τους πραγματογνώμονες. Με αφηγηματική προσέγγιση και κινηματογραφική αισθητική, το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την αλήθεια εκείνης της νύχτας και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που έφερε το… ξημέρωμα. Γιατί συνέβη το δυστύχημα; Τι έφταιξε; Πώς βιώνουν μέχρι και σήμερα την απώλεια οι οικογένειες των τραγικών πρωταγωνιστών εκείνης της ημέρας; Οι παραλείψεις, τα ερωτηματικά, οι άσβηστες μνήμες και τα όνειρα που χάθηκαν…

Γράφει η Ράνια Στυλιάδου

Λένε πως στη ζωή αν χάσεις ένα τρένο, να περιμένεις το άλλο που θα περάσει για να ανέβεις.

Κι εκεί ανακουφίζεσαι και λες «οπ, υπάρχει ελπίδα».

Μετά συμβαίνουν διάφορα γεγονότα για να διαπιστώσεις πως υπάρχουν κι εκείνα τα τρένα της ζωής που οδηγούν στο θάνατο.

Είναι πολλές περισσότερες από 57 οι οικογένειες που πριν από δύο μήνες, δεν γιόρτασαν την πρωτοχρονιά γιατί ο δικός  τους χρόνος έμεινε γαντζωμένος στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Είναι ένας χρόνος τώρα που δεκάδες μανάδες ζούνε «πεθαμένες», μαζί με τα παιδιά τους.

Πατεράδες πηγαινοέρχονται στις δουλειές άδειοι από εκφράσεις, συναισθήματα, αισθήσεις. 

Βλέμματα κενά, ψυχές γεμάτες πόνο, θλίψη, πένθος, οργή.

Είναι ένας χρόνος που 57 επιβατικές θέσεις έγιναν φέρετρα ανθρώπων που άφησαν γονείς χωρίς παιδιά, που άφησαν παιδιά ορφανά, που άφησαν κενό στις ψυχές του Πανελληνίου.

Είναι ένας χρόνος τώρα που έδρανα στα Πανεπιστήμια έμεινα κενά και «παιδικά» δωμάτια δεν αγγίχθηκαν επειδή κανένας δεν έχει το κουράγιο να τα πλησιάσει. 

Ένας χρόνος από την ώρα που πυροσβέστες, αστυνομικοί, γιατροί, νοσοκόμοι, διασωστικές ομάδες, απλοί πολίτες ακούνε κάθε βράδυ κραυγές από τις οποίες ίσως να μην ξεφύγουν ποτέ. Δείτε την συνεχεια στο epirustvnews